Το παρατηρώ να συμβαίνει χρόνια τώρα... Καθημερινά ερχόμαστε όλοι σε επαφή μαζί του και άλλους απλά μας αφήνει αδιάφορους σε άλλους μας εντείνει τα νεύρα και στους πιο τολμηρούς μας ξυπνά βίαια ένστικτα και ακραίες συμπεριφορές. Πιθανόν να πρόκειται για μία ακόμη υπερβολή της ελληνικής πραγματικότητας, σίγουρα πάντως είναι ένα ακόμη φαινόμενο που εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια σα μάστιγα και κατακλύζει εμπορικά καταστήματα, δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτικά κέντρα και γενικότερα χώρους ανθρώπινης συναναστροφής.
Είναι φαινόμενο που μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου και χρίζει σίγουρα ψυχιατρικής ανάλυσης. Και ποιο είναι αυτό; Ο σνομπισμός καλοί μου καταναλωτές. Πόσες φορές σας έχει τύχει να επισκεφτείτε ένα κατάστημα που σκοπεύετε να επενδύσετε τα «ωραία» σας λεφτουδάκια και το ύφος της εκάστοτε πωλήτριας ή πωλητή σας αποτρέπει να το πράξετε; Είναι άραγε λίγες οι στιγμές που αναρωτιέστε ότι για μία ακόμη φορά ο μη κατάλληλος άνθρωπος βρίσκεται στη μη κατάλληλη θέση; Και τελικά έχουν υπάρξει περιπτώσεις που αγανακτείτε σκεπτόμενοι ότι ενώ υπάρχει μία πλειάδα άνεργων, ικανών ανθρώπων που αδυνατούν να βρουν δουλειά, υπάρχει ένας σωρός από ανθρώπους που εργάζονται χωρίς να τηρούν τις κατάλληλες προδιαγραφές;
Ένα πείραμα μπορεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο και μία διερευνητική εξόρμηση στα εμπορικά καταστήματα του κέντρου της Αθήνας μπορεί να προκαλέσει διατάραξη του νευρικού συστήματος και αλλοίωση της προσωπικότητας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, με την αφέλεια που με διακρίνει, είναι δύσκολο να χαρίσουμε στον άνθρωπο που εισέρχεται στο μαγαζί μας ένα πλατύ χαμόγελο-τυπικό ή μη δεν έχει σημασία- , μία στοργική διάθεση και τελικά να του καλλιεργήσουμε την επιθυμία να ξοδέψει και να ανεβάσει τον ετήσιο τζίρο μας; Χιλιάδες ειδησεογραφικά ρεπορτάζ κάνουν λόγο για την οικονομική πτώση στην αγορά, για τα χιλιάδες καταστήματα στο κέντρο της αδηφάγας αυτής πόλης που βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο και την έκκληση βοήθειας που ζητούν οι καταστηματάρχες από την πολιτεία, τους καταναλωτές, τους κατοίκους αυτής της πόλης.
Λίγο αργά δε μας θυμηθήκατε όμως; Τις εποχές που η κατανάλωση ήταν το Α και το Ω του ανυποψίαστου ελληνικού λαού, η αλαζονεία και η φιλοχρήματη διάθεσή σας δεν σας επέτρεπαν να κοιτάξετε πέρα από τη μύτη σας που είχε υψωθεί λες και είχατε κατάστημα στην Via Napoelone του Μιλάνου- που μεταξύ μας περισσότερη ευγένεια υπάρχει εκεί παρά στην Via Ermou. Δεν είναι αργά να μας πείσετε να σας λυπηθούμε για την οικονομική σας κατάρρευση τη στιγμή που πουλάτε το εμπόρευμα σας σε απλησίαστες τιμές χωρίς να είστε ικανοί να παρέχετε τις στοιχειώδεις γνώσεις καλής συμπεριφοράς στους υπαλλήλους σας;
Είναι σαφές ότι θα προτιμήσω να ψωνίσω online που και πιο εύκολα θα ψωνίσω και δε θα χρειαστεί να νιώσω τη μύτη της πωλήτριας να τρυπάει τα νεύρα μου, το υπερβολικό make up της να καταστρέφει την αισθητική μου και να έρθω αντιμέτωπος με την απορία της όταν της ζητήσω έκπτωση στο προϊόν που πουλάει σε αδικαιολόγητες τιμές. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο σκέφτομαι : μα καλά πόσα λεφτά μπορεί να παίρνει μία πωλήτρια σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα που απορεί όταν κάτι μου φαίνεται ακριβό; Είναι σε θέση δηλαδή με το μισθό που παίρνει να αγοράζει σε τέτοιες τιμές; Γιατί αν είναι έτσι, να σκίσω τα πτυχία, να παραιτηθώ, να πάρω τη χρυσή ευκαιρία και να χωθώ σαν υπάλληλος στο πρώτο εμπορικό κατάστημα που βρεθεί στο δρόμο μου για να μπορώ να απολαμβάνω όλα όσα δεν μπορώ τώρα, να σταματήσω να ζητάω εκπτώσεις στα προϊόντα, να έχω και εγώ ύφος αλαζονικό και να λυπάμαι τους κακόμοιρους μη πωλητές οι οποίοι αδυνατούν να ψωνίσουν και να καταναλώσουν.
Βούρδουλα χρειαζόμαστε κάποιοι... Και ίσως το ΔΝΤ να έχει αναλάβει τον ρόλο αυτό. Δε θα με βρει αντίθετο. Ας προσέχαμε για να είχαμε και σήμερα. Μήπως τελικά είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι; Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε την καραμέλα δεν τα φάγαμε μαζί;
Και μαζί τα φάγαμε και ο καθένας μόνος του...
Υ.Γ. Το συγκεκριμένο άρθρο είναι αφιερωμένο στον ταμία/υπεύθυνο του καταστήματος Απολλώνιο στην Αγίου Μάρκου ο οποίος είναι ο πιο ευγενικός, ευχάριστος και γελαστός υπάλληλος που έχω δει ποτέ μου. Ήταν μία ευχάριστη νότα στην χειμωνιάτικη ημέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου