Ώρα 08:00 και η Αθήνα ακόμα κοιμάται… Πόσο όμορφη είναι αυτή η πόλη όταν οι άνθρωποί της βρίσκονται ακόμα στα ζεστά παπλώματά τους, όταν τα αυτοκίνητα ξεκουράζονται στα στενά δρομάκια ή στα κλειστοφοβικά υπόγεια γκαράζ των πολυκατοικιών και τα εμπορικά καταστήματα παραδίδονται στο καθημερινό τους spa από ταλαίπωρες κυρίες των βαλκανικών κυρίως χωρών. Οι φωτεινές κιτς επιγραφές των καταστημάτων έχουν κλείσει τον διακόπτη, οι δρόμοι παραμένουν για λίγα ακόμα λεπτά χωρίς σκουπίδια και εγώ έχω τη τύχη να ξεκινάω με τα πόδια από το Κουκάκι για να καταλήξω στην Αγίου Μάρκου και να απολαύσω λίγες στιγμές ηρεμίας. Ηρεμία από το θόρυβο, από τις ενοχλητικές για τα οπτικά κύτταρα εικόνες και από την ανθρώπινη παρουσία που πολλές φορές καταντάει τόσο κουραστική που η φυγή σε κάποιο ερημικό νησί του Αιγαίου φαντάζει η μοναδική σωτηρία.
Είχα πολύ καιρό να δω αυτήν την πλευρά της πόλης. Στον δρόμο που οδηγεί από το νέο hot spot αυτής της πόλης, την Ακρόπολη, μέχρι και το κέντρο της Πλάκας συναντώ μονάχα μαθητές δημοτικού που ετοιμάζονται να τρυπώσουν σε ένα από τα πιο παλιά δημοτικά σχολεία της Αθήνας και για λίγο γίνομαι και εγώ παιδί μαζί τους. Φοράω την κουκούλα μου, βγάζω τα ακουστικά για να ακούσω τις φωνές τους και να νιώσω τα νιάτα τους, χαμογελάω και παρατηρώ την όμορφη πλευρά της πόλης όταν ακόμα κοιμάται.
Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, την Ερμού, που μοιάζει περισσότερο με εγκαταλελειμμένη πόλη μετά από επιδημία παρά με πολυσύχναστο σημείο που δεσπόζει η ανθρώπινη πολυμορφία, ο θόρυβος και το χρήμα. Πόσοι από τους ανθρώπους που τη διασχίζουν καθημερινά θα μπορούσαν να περιγράψουν τον δρόμο αυτό με ακρίβεια; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε τι κτήρια την οριοθετούν, ποσό ψηλά εκτείνονται, ποια έχουν αλλάξει και ποια εξακολουθούν να κρατούν τον χαρακτήρα τους;
Η ώρα έχει περάσει και τα πρώτα καταστήματα, αυτά που σερβίρουν καφέ και τυρόπιτες έχουν ήδη ανοίξει τις πόρτες τους και δίνουν προσωρινό καταφύγιο σε νυσταγμένους ανθρώπους λίγο πριν ξεκινήσουν τη δουλειά τους. Κατά μήκος της Αιόλου τα λίγα καταστήματα που έχουν ανοίξει τα ρολά τους αυτήν την ώρα δουλεύονται κυρίως από αλλοδαπούς οι οποίοι εκθέτουν το εμπόρευμά τους και περιμένουν να τσιμπήσουν τους σημερινούς αγοραστές. Ο Έλληνας είναι ακόμα στο καφέ που λέγαμε πριν…
Συμπέρασμα; Αυτήν την ώρα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας η πλειοψηφία των ανθρώπων που κυκλοφορούν είναι μαθητές και αλλοδαποί. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι γίνεται πριν τις 08:00… Οι Έλληνες πάνε στη δουλειά τις μεγάλες ώρες, συνήθεια που δύσκολα κόβεται… όπως ακριβώς και το τσιγάρο. Ξαφνικά πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να κλείσει τα αυτιά του με το mp3, να βυθιστεί στους ήχους του Εν Λευκώ και να ξαναγίνει ο συνηθισμένος άνθρωπος που κινείται στην πόλη. Τα αυτοκίνητα μαζί με τους ιδιοκτήτες τους έχουν πια ξυπνήσει, οι άνθρωποι στο δρόμο αυξάνονται και πληθύνονται και το μισάωρο ηρεμίας και ευτυχίας χάνεται ως δια μαγείας δίνοντας τη θέση του στον πολιτισμό που αλήθεια κάνει τόση φασαρία …
Δεν ξέρω πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να απολαύσω την πόλη όπως την είδα σήμερα το πρωί, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η ηρεμία που επικρατεί πριν από μία δυνατή καταιγίδα είναι τόσο απειλητική που φαντάζει μαγική…
Υ.Γ. Το σημερινό μου κείμενο είναι αφιερωμένο σε μία φίλη που με έβαλε σε σκέψεις λέγοντας μου: «Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ο πολιτισμός κάνει πολύ φασαρία;». Σε ευχαριστώ.
αυτή η ηρεμία είναι που με κάνει να θέλω να ψάξω και να βρω ένα μικροσκοπικό χωριό, σχεδόν ακατοίκητο για να ζήσω. Σκέφτομαι το πακετάρισμα στο μετρό του Λονδίνου όταν πηγαίνω στη δουλειά ώρα αιχμής. Αυτό το είδος πολιτισμού με κάνει να νιώθω μισάνθρωπος. Να νιώθω την ύπαρξη μου ασήμαντη. Σα να περιμένω ένα τσουνάμι να καταστρέψει εμένα, εσένα, τον πολιτισμό γύρω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή