Ικα του Νέου Κόσμου...

Είναι μία βροχερή μέρα του Φλεβάρη, από αυτές που η κίνηση στους δρόμους θυμίζει μία τριτοκοσμική χώρα και που τα βλέμματα των περαστικών μοιάζουν λες και ετοιμάζουν επίθεση σε όποιον κι αν βρεθεί μπροστά τους.

Μία γραφειοκρατική δουλειά με σπρώχνει θέλοντας και μη στο ΙΚΑ του Ν.Κόσμου, σε αυτό το παλιό, άχαρο κτίριο, που νιώθεις λες και μπαίνεις σε καταληψιακό χώρο περισσότερο παρά σε διοικητικές υπηρεσίες υγείας. Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο και περιμένω υπομονετικά να έρθει η σειρά μου, παρατηρώντας τον κόσμο που βρίσκεται στο χώρο. Οι υπάλληλοι φωνάζουν σε ηλικιωμένους ανθρώπους, τους πετάνε τα χαρτιά, τους παραπέμπουν από γραφείο σε γραφείο, οι πιο τολμηροί βρίζουν, άλλοι μιλούν δυνατά στο κινητό λες και βρίσκονται στον ιδιωτικό χώρο του υπνοδωματίου τους, μία κοπέλα διαβάζει ένα βιβλίο, μία άλλη ασχολείται με το i -phone της και εγώ απλά τους παρατηρώ, ευχόμενος να μπορούσα να ανάψω εκεί ένα τσιγάρο και να φυσήξω εκδικητικά και με μανία τον καπνό μου στις μούρες τους.

Το μισάωρο αναμονής έχει περάσει, η σειρά μου πλησιάζει- έχω το νούμερο 174- και ο "καλός συνταξιούχος κυριούλης" που έχει το νούμερο 173 πλησιάζει το ταμείο. Εξ΄αρχής φαίνεται ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Η υπάλληλος κάτι του εξηγεί,πολύ ευγενικά μπορώ να πω, αυτός λες και δεν άκουσε τίποτα συνεχίζει φωναχτά τη δική του ιστορία, η κυρία του ξανα-εξηγεί, ο κύριος ξανα-φωνάζει και συνειδητοποιώντας ότι δυστυχώς τίποτα δε μπορεί να αλλάξει σωπαίνει και περιμένει να τελειώσει. Τα λεπτά περνούν και στο μεσοδιάστημα πιάνω τη συζήτηση με μία κυρία δίπλα μου η οποία μου εξηγεί πως ακριβώς λειτουργεί το σύστημα αναμονής των ανθρώπων στο ΙΚΑ, το ωράριο λειτουργίας, τις φορές που έχει περιμένει μισάωρο για να τις ανακοινώσουν ότι έκλεισαν και ότι δε θα εξυπηρετηθεί και άλλα τέτοια τραγελαφικά.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ότι ο κύριος σιγά-σιγά μαζεύει τα πραγματάκια του, τα τοποθετεί στις νάιλον σακούλες που  κουβαλάει και ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Το καντράν φωτίζει το νούμερο 174 και εκεί στο μεταίχμιο του να σηκωθώ ή να μη σηκωθώ, παρατηρώ ένα χαρτάκι να πέφτει στο πάτωμα. Δεν τόλμησα να σκεφτώ φυσικά ότι είχε πέσει επίτηδες. Μαζί με εμένα βέβαια, το είδαν και οι ύπολοιποι υπομονετικοί άνθρωποι με έναν από αυτούς να παίρνει την πρωτοβουλία και να παροτρύνει τον ταλαίπωρο συνταξιούχο να το μαζέψει. Η απάντηση δια στόματος του κυριούλη με άφησε με το στόμα ανοικτό:

- Δεν το χρειάζομαι , ευχαριστώ. Είναι το χαρτάκι που έδειχνε τη σειρά μου.

- Και θα το αφήσετε κάτω;

- Ναι...θα έρθει η καθαρίστρια να το μαζέψει. 

- Κύριε και στο σπίτι σας έτσι πετάτε τα χαρτιά;

- Και τι σε νοιάζει εσένα, μωρή;

Και ακολούθησε ένα μεγάλος διάλογος βρισιδιών, φωνών και αντάρας με τον ανυπάκουο και "επαναστάτη κύριο " να βρίζει το σύστημα, το ΙΚΑ, την κυρία και όλους εμάς που με το στόμα ανοικτό παρακολουθούσαμε τα όσα διαδραματίζονταν. 

Θύμωσα... Αυτός είναι ο πολιτισμός μας! Αυτό ονομάζεται κοινό πνεύμα και κοινή ανησυχία! Αυτοί είμαστε τελικά. Για την ιστορία να σημειώσω ότι στον χώρο υπήρχαν και άλλα τέτοια μικροσκοπικά χαρτάκια που κάποια καλή καθαρίστρια θα ερχόταν να τα μαζέψει. Δούλους δεν έχουμε, δούλους θέλουμε. Όπου μας παίρνει βέβαια...