Σκέψεις από τη μεταφράστρια φίλη που αποτελεί πηγή έμπνευσης του blog.
Καταλαβαίνω ότι είναι ένα blog για τις ασχήμιες κυρίως αλλά και τις ομορφιές της Αθήνας. Και θέλω να το σεβαστώ. Αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι η Αθήνα είναι μια πόλη ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες. Και μια πόλη είναι ο καθρέφτης των ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν σε αυτή, των ανθρώπων που πέρασαν και η σκέψη αυτών που θα ‘ρθουν. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι, ναι με πειράζει που δεν μπορώ πια να χαζέψω τον Ιλισό και τον Κηφισό, με πειράζουν τα μουντά κτήρια και ο γκρίζος ουρανός, αλλά…
Όταν μια πόλη μπαζώνει τα ποτάμια της σημαίνει ότι οι άνθρωποί της έχουν εδώ και χρόνια «μπαζώσει» τα μυαλά τους, έχουν περιορίσει τις σκέψεις στα στενά κεφάλια τους και δεν αφήνουν κανένα παραπόταμο να εισβάλλει στα όριά τους και να τα αλλάξει ίσως. Έχουν χρόνια εγκαταλείψει την προοπτική να αφήσουν τους ορίζοντές τους να ξεχυθούν στη θάλασσα και να ανοίξουν ίσως.
Όταν μια πόλη απαρτίζεται από ανθρωποφάγες πολυκατοικίες και τσιμέντο σημαίνει ότι οι άνθρωποί της έχουν ξεχάσει να κοιτούν δεξιά και αριστερά, μα πάνω από όλα ψηλά. Περπατούν με το κεφάλι σκυμμένο και έτσι δεν τους νοιάζει.
Όταν μια πόλη αναπνέει νέφος σημαίνει ότι οι άνθρωποί της έχουν ξεχάσει ότι κάθε ανάσα τους είναι μια ακόμα στιγμή στη ζωή τους. Γιατί βασικά δεν ζουν. Απλά ξυπνούν, κινούνται λίγο και ξανακοιμούνται.
Όταν μια πόλη κρύβει τα αστέρια και το φεγγάρι σημαίνει ότι οι άνθρωποί της έχουν πάψει να ελπίζουν σε κάτι που να ξεπερνά τα όρια του δυνατού. Και ούτω καθεξής…
Και δεν είναι μόνο η Αθήνα. Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι ότι η όψη κάθε πόλης στην Ελλάδα, η εξέλιξή της μέσα στα χρόνια, αντικατοπτρίζει απόλυτα την πορεία των κατοίκων της. Αυτό που δεν αντέχω είναι ότι ένας άγγλος περιηγητής του 1800 ήλπιζε πως οι έλληνες, αν ελευθερώνονταν, θα μπορούσαν να φτιάξουν λίγο και ίσως να κάνουν και θαύματα. Ότι θα απαλλάσσονταν από προκαταλήψεις, θρησκεία και στερεότυπα, ότι θα αποκτούσαν παιδεία, ότι δεν θα φοβούνταν πια τους «ξένους περιηγητές του κόσμου». Αυτό που δεν αντέχω είναι ότι εγώ συνεχίζω να ελπίζω το 2011, μάταια ίσως…
Chat noir
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου