Αυτό μας έλειπε...

Τη στιγμή που ξοδεύουμε τα ωραία λεφτουδάκια μας σε αξιόλογους διαγωνισμούς τραγουδιού και αγωνιούμε τι θέση θα καταλάβουμε στην τελική αναμέτρηση σε λίγους μήνες, σε έναν άλλο «διαγωνισμό» που αφορά στις καλύτερες και τις χειρότερες πόλεις του κόσμου, λάβαμε μόλις μετά βίας την 63η θέση. Θέση που μας τοποθετεί πολύ κοντά στις τριτοκοσμικές χώρες και μας απομακρύνει σαφώς από τις καλύτερες πόλεις του κόσμου. Βέβαια για αυτόν τον διαγωνισμό δεν είχαμε ξοδέψει ούτε χρήματα μα ούτε και άπειρες ανούσιες ώρες τηλεοπτικής συζήτησης. Μήπως ήρθε η ώρα να εστιάσουμε λοιπόν αλλού το ενδιαφέρον μας;

Η έρευνα αυτή διεξάγεται κάθε χρόνο από το περιοδικό «Economist» ανάμεσα σε 140 χώρες του κόσμου, βαθμολογώντας την ασφάλεια, την περίθαλψη, τον πολιτισμό, το περιβάλλον και τις υποδομές. Με βαθμολογία μόλις 81,2% η Αθήνα είναι μόνο λίγα επίπεδα πάνω από τα όρια βιωσιμότητας. Και θα μου πεις, την έρευνα περιμέναμε; Δεν το ξέραμε; Δεν το βλέπουμε από τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στις μετακινήσεις μας, από την νοσοκομειακή περίθαλψη τα προβλήματα της οποίας συνεχώς εντείνονται δυσκολεύοντας ασθενείς και συγγενείς, από το περιβάλλον που το έχουμε κατακρεουργήσει στο βωμό του κέρδους και του συμφέροντος, από τις υποδομές που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ επειδή τα λεφτά φώλιασαν στις τσέπες των πολιτικών και από μία σειρά άλλων παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν περίτρανα τα αποτελέσματα της έρευνας;

Η αλήθεια, είναι ότι το ξέρουμε, το ξέραμε χρόνια τώρα, το βλέπαμε να συμβαίνει αλλά κλείναμε τα μάτια. Χρόνια τώρα αντιλαμβανόμασταν τη σήψη που πλησιάζει, παρατηρούσαμε την αλλοίωση της πόλης που κάποιοι ακόμα αγαπάμε αλλά λίγοι ήταν αυτοί που μάχονταν για να την αλλάξουν. Αισθάνομαι σαν ξαφνικά η Αθήνα και η ανάγκη να ασχοληθούμε μαζί της, έγινε μόδα. Κάτι οι δημοτικές εκλογές, η είσοδός μας στο ΔΝΤ που νομιμοποίησε την καθημερινή γκρίνια, οι αμέτρητες απεργίες (θέμα που θα επανέλθω σε λίγες μέρες), τα βίαια περιστατικά στο κέντρο της πόλης, οι άδικοι θάνατοι, το λουκέτο σε μία πλειάδα καταστημάτων , έστρεψαν το ενδιαφέρον των κατοίκων στην προστασία της πόλης, όταν όμως ήταν ήδη αργά. Το κακό είχε ήδη συμβεί…

Όταν ακόμα ο ελληνικός λαός είχε χρήμα, όταν οι απολύσεις δεν απασχολούσαν την ημερήσια διάταξη, όταν όλοι αγωνιζόμασταν για κάποια ευρώ παραπάνω, όταν το μόνο που μας απασχολούσε ήταν τα ψώνια, τα ταξίδια, η ανέγερση οικοδομών, η Αθήνα είχε περάσει στα ψιλά γράμματα και λίγοι παρατηρούσαν τις ραγδαίες αλλαγές. Είχαμε αποχαυνωθεί από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων, είχαμε εντυπωσιαστεί από την αναβάθμιση περιοχών με τη δημιουργία lofts και είχαμε πειστεί ότι μετατρεπόμαστε στη Νέα Υόρκη της Ευρώπης. Το αμερικάνικο όνειρο έχει φωλιάσει τελικά μέσα μας και συνειδητά ή μη αυτό μας καθοδηγεί. Ευτυχώς ή δυστυχώς απέχουμε πολύ και από τη Νέα Υόρκη αλλά και από τις υπόλοιπες χώρες της Δυτικής Ευρώπης και πια δεν είναι εικασίες και συγκρίσεις κάποιων αλλοπαρμένων, «ψωνισμένων» Νεοελλήνων που ταξιδεύουν συχνά και έχουν μέτρο σύγκρισης αλλά αποτυπώθηκε και στο χαρτί μέσα από την έρευνα αυτή. Ζούμε και επίσημα σε μία άσχημη πόλη που απέχει πολύ από την αίγλη και το μεγαλείο της Αθήνας κάποια χρόνια πριν. 

Μήπως τελικά ο Παπαθεμελής είχε δίκιο όταν εισήγαγε το ωράριο λειτουργίας στα νυχτερινά μαγαζιά; Μήπως είναι η ώρα να αφήσουμε στην άκρη τον φραπέ και το τσιγάρο, τα ποτά και τα κρασιά και να σταματήσουμε να καμαρώνουμε για τη φοβερή ζωή της Ελλάδας με τα ξενύχτια και τις κραιπάλες; Μήπως πρέπει να κλειστούμε στα γραφεία και στα σπίτια μας, να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε από κοινού για να παράγουμε έργο; Έργο που θα μας ανεβάσει στην εκτίμηση των ξένων αλλά πάνω από όλα έργο που θα μας κάνει έστω και μία φορά να αισθανθούμε χρήσιμοι στην εξέλιξη αυτής της κοινωνίας που πια όλοι αγαπάμε! 

Το παραδέχομαι και εγώ ότι η πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας μπάζει από παντού. Νιώθουμε όλοι εξαπατημένοι, προδομένοι και ηττημένοι. Αλλά ας αναλογιστούμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης και ας σταματήσουμε να κατηγορούμε μόνο τους «άλλους» για τη δική μας σήψη. Ο καθένας μέσα του γνωρίζει το μέγεθος συμμετοχής του στην κάμψη της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, ας το παραδεχτεί και ας δούμε από κοινού πως θα μπορέσουμε την επόμενη χρονιά να αλλάξουμε τη θέση που φέτος μας δόθηκε από το περιοδικό Economist και μόνο με ντροπή μπορεί να μας γεμίσει.